Sommigen van ons kennen wat je zou kunnen omschrijven als een schuldgevoel ten opzichte van het leven, of anders gezegd een schuldverhouding met alle mensen die we in ons dagelijkse leven ontmoeten. Het lijkt dan alsof je iets goed moet maken in de wereld en dat alleen jij moet werken voor je bestaansrecht en de ander er wel gewoon mag zijn en die heeft dat bestaansrecht voor niets gekregen. Dat gevoel lijkt wel in onze genen ingebakken te zitten en het valt niet of heel moeilijk weg te psychologiseren. Het besef ervan of inzicht in het patroon geeft niet direct een oplossing. We voelen ons eigenlijk voortdurend de mindere en dat heeft meestal weinig te maken met de ‘toegekende’ status (hoog/laag) van de ander. Onze verlegenheid kan net zo goed optreden bij het aankopen van een brood bij de bakker, als bij een bezoek aan de huisarts.

De schuldverhouding, met als gevolg je snel de mindere voelen van een ander en verlegenheid worden in dit stuk min of meer aan elkaar gelijk gesteld.

De basis van je ‘schuld’ kan een familie-karmisch gegeven zijn, waarin in de familie iets is opgebouwd waar wij ons op subtiele wijze voor schamen of schuldig door voelen. Je kunt dan denken aan verslavingsproblematiek in de familie, een ‘fout’ verleden, duistere geheimen, gewelddadigheid, verwaarlozing, scheiding, overspel en incestueuze relaties.

Deze schuld- schaamte- en verlegenheidsgevoelens kunnen nog eens extra spanningen opleveren in autoriteitsverhoudingen en ons liefdesleven. Deze basishouding zorgt voor een extra focus op onszelf, zoals de Engelsen adequater omschrijven met self-consciousness, wat ook nog verlegenheid betekent. En juist dat ‘zelf-bewustzijn’ geeft benauwenis, alsof er voortdurend een filmploeg mee loopt die al je gestuntel vast legt en dat uiteindelijk als bewijsmateriaal zal voorleggen aan het Groot Gerecht, waardoor veroordeling, straf en verdoemenis niet zullen uitblijven. Deze dramatische weergave is niet helemaal overdreven. Vele ‘schuldigen’ zullen een bepaalde (be-)dreiging ervaren die een duistere wolk legt over hun leven. Ze leven voortdurend in voorarrest.

Deze verkeerde focus op onszelf (het is geen open, liefdevol, zelfonderzoek) is het slechtste dat we onszelf kunnen aandoen. We bevestigen uiteraard ten eerste het patroon dat we de mindere en ‘schuldig’ zijn, want zo kijken we. Bovendien voelt de ander aan dat we ons ‘eronder’ plaatsen. En wat we vaak niet beseffen is dat we de ander hiermee ook iets aandoen – en in die zin zijn we pas echt schuldig. We geven de ander de ruimte om in onze psychische fictie te stappen. Een ruimte die voor de ander niet prettig is, want er vindt geen echt contact plaats en als de ander niet erg bewust is hiervan dan kan hij gaan inhaken en jou onbewust gaan bevestigen dat je ‘een schuldige’ bent. We nodigen de ander met onze houding uit tot een schaduwdans zonder echte beleving en vreugde. Kort gesteld zou je kunnen concluderen dat als we niet onszelf zijn dat altijd gedoe geeft, onrust, twijfel, ruis en vervreemding. Als we dit patroon van het creëren van ongelijkheid in onze liefdesrelatie erkennen dan kan dat heel bevrijdend werken.

We zullen dan in de dagelijkse praktijk van de omgang met onze geliefde en naasten risico’s moeten gaan nemen om het patroon te doorbreken. Onszelf gaan uitdagen om op te lossen in het contact met de ander, onszelf durven vergeten in puur zijn, het contact centraal gaan stellen en niet onszelf, de filmploeg naar huis sturen, niet meer gaan meten, vergelijken en zelf-beoordelen en beseffen dat we dit soort schuld niet met ons mee hoeven torsen.

Jeff Foster zegt ongeveer het volgende: Telkens wanneer je in het contact met anderen oneerlijk bent, wanneer je probeert te verbergen hoe je je werkelijk voelt, wanneer je een beeld van jezelf probeert op te houden, wanneer je een rol speelt in plaats van eerlijk te zijn over wat er met je gebeurt, is de kans groot dat je iets van hen wilt. Je wilt dat ze jou op een bepaalde manier zien. Je probeert het beeld dat ze van je hebben te manipuleren. En wat anders zou hiervoor de reden kunnen zijn dan angst?

Zeker, angst, maar het kan dus ook een diep gevoel zijn dat je niet goed genoeg bent en in een schuldverhouding staat ten opzichte van de ander en van het leven. In de praktijk van alle dag (en dus vele malen per dag) kunnen we onszelf helpen door telkens weer onszelf te offeren in het contact, door te oefenen in eerlijk en oorspronkelijk te zijn. Voor veel meer mensen dan we vermoeden echt een heel spannende uitdaging.

Het besef van onze patronen is altijd weer stap 1 en oefening in de praktijk stap 2. Maar als we onszelf telkens maar weer op onze kop blijven zitten dan blijven we in een lus rond cirkelen. We zullen onze eigen onvolmaaktheid en de kwetsuren die het leven ons heeft opgeleverd, waardoor we zijn geworden wie we zijn, moeten aanvaarden en onszelf gaan vergeven. Het effect van jezelf volledig toestaan dat je bent wie je bent is een veel dieper ritueel en een veel diepere keuze dan je zo uit deze zinnen kunt opmaken. Onderzoek maar eens of je jezelf volledig hebt aanvaard. In ware liefde voor jezelf en ontspanning in jezelf kan schuld versmelten.

Datgene dat anderen ons aandoen is bijna altijd ontstaan uit onwetendheid. Een onwetendheid die wij in ons gedrag of patroonmatige reacties kunnen gaan voortzetten en dan blijven we binnen het krachtenveld van het familiekarma. Ook naar de ander, bijvoorbeeld onze ouders is vergeving een sleutel om uit de subtiel psychisch-energetische lus te komen en de ander liefdevol te aanvaarden in zijn of haar beperktheid. Vaardige, vergevingsvolle liefde is een zegen voor onszelf en de ander. Het maakt ons en de ander vrij.

Hartelijke groet,

Felix Erkelens

tekening Albert Hennipman (De Ruimte ontwerpers: http://bit.ly/WaIGXL)