Als ik wil weten wat ik moet vragen of zeggen, ben ik zelden fout gegaan door even de tijd te nemen om mijn aandacht te vestigen en me echt op de ander te concentreren in plaats van op mijn eigen twijfels of aarzelingen.

Ik 'word nieuwsgierig' naar de andere persoon.

Open vragen werken hier goed. Bijvoorbeeld, in plaats van te vragen waar je werkt, waar ga je naar school (bedrijf A, einde convo; school X, meestal einde convo), vraag iets zonder ja of nee of op feiten gebaseerd antwoord:

Wat vind je leuk aan jouw werk?

Wat is belangrijk voor je aan wat je op school hebt geleerd?

Wat vind je belangrijk in xxx?

Als ik echt observeer, is er altijd iets interessants aan de ander, maar ik moet intern openen en even de tijd nemen om het te zien (en een tweede moment om te beslissen of vragen hierover aanstootgevend is, heh het moderne leven).

Dit heeft meer oefening gekost, maar nu merk ik dat er altijd iets is dat ik zou willen vragen of waarover ik met ze zou willen praten (dus er is altijd veel inhoud beschikbaar).